Çocuk Doğası- Yaşam Enerjisi

Neden çocuklar neşeli ve sevimlidirler? Hangi koşullarda olurlarsa olsunlar nasıl oluyor da yaşam enerjisiyle dopdolu oluyorlar?

Çünkü onlar doğallıklarını yaşıyorlar. Toplumun onları doğallıklarından koparan dayatmalarını henüz edinmediler.

Adobe Stock tarafından lisanslandı.

Toplum kültürünü, inançlarını, değerlerini kopyala/yapıştır yöntemiyle çocuklara dayatır. Ne yazık ki bu gereklidir. Çocuk aktarılmaya çalışılanları deneyimleyerek, hissederek, yaşayarak edinmez; bir nevi ezberler. Süreç içinde doğallığını/gerçeğini/özünü baskılamayı öğrenir. Sahte kişiliklere/maskelere bürünür. İkiyüzlü olur. Bir tarafta gerçeği diğer tarafta sahteyi birlikte yaşar. Parçalanır, bütünlüğünü kaybeder. Çirkinleşir. Eğer doğallığını bilinç altına itecek kadar bastırırsa artık yaşayan bir ölüdür, robottur. (Kişilik-Personality kavramı Latince maske anlamından geliyor.)

Davacıyım!..
Okulu, kitabı, mesleği,
toplumu, hayatı
şikâyet ediyorum sevgiliye…
Katlettiler çocukluğumu diye!..

Baskılanan doğallıklarını/gerçekliklerini yazarlar romanlarında, öykülerinde, şiirlerinde yaşama imkânı bulurlar. Ressamlar resimlerinde, besteciler bestelerinde; özetle sanatçılar eserlerinde… Hiçbir şey yapamazsa insan, doğallığını rüyalarında, hayallerinde yaşar. İşin kötüsü bazen de nevroz veya psikozlarda…

Freud bir yerlerde insanın nevrotik doğduğunu söyler. Osho onu yarı yarıya kabul eder. “İnsan nevrotik doğmaz, doğallığı onun en normal ve en iyi halidir ama toplum onu nevrotik yapar” der.

Sapan

Anneden babadan,
camiden okuldan,
medyadan,
taş topladı çocuk.

Yürekte kabustu…
Küstü, kustu…
Zihin sustu…
Sarıldı, tuttu.

Yürüdü çocuk.
Zihin boyundan büyük.
Yürek tırnağından güdük.

Gerdi lastiklerini zihninin.
Fırlattı taşlarını kuşlara…
Özgürlüğe…
Yüreğine...
Kendine…

Toplumun çocuğa birçok şey kazandırması gereklidir; bundan kaçınılamaz. Ama doğallığı zedelemeden, baskılamadan olsa… Yaşayan ölüler, robotlar yaratmadan olsa…

Çocukluğumuzu, doğallığımızı kaybettiysek ona nasıl kavuşacağız? Nasıl olacak? Sanat, sanat, sanat ile...

Ve şimdiye kadar okuduğum kadarıyla Doğu’nun birçok antik öğretisi de bunu başarmaya çalışıyor. Batı halkı artık bunlara bir nevi aç kurtlar gibi koşuyor. Uzatmadan söyleyeyim; Meditasyonla, Tantra ve Budizm teknikleriyle de kayıp doğallığımıza ulaşabiliyoruz. Bunlar din değil tekniklerdir. Hangi dinden olursak olalım veya ateist olalım, vazgeçmeden bu tekniklerle dinimizin/ateistliğimizin aslını daha iyi anlayabilir, doğallığımıza/gerçekliğimize/özümüze kavuşabiliriz. Bana göre dinlerin de asılları kayıptır. Hepsi kendimizde saklıdır. Onlara kendimizi bilmekle erişebiliriz.

Arzu, Umut ve Doğallık

Doğallığın en somut hâlini çocuk doğasında görebiliriz. Onlar şimdinin, anın keyfini yaşarlar. Kırılmış uzun bir ağaç dalını bacaklarının arasında sürükleyerek koşar dururlar. Sanırım birçok profesyonel süvari onların böyle atlara binmekten aldığı zevki tadamaz.

Doğa hedeflemez, arzulamaz, umut etmez; akar, açılır… Tohum çiçeklenmediği için üzülmez, çiçeklenmeyi düşünmez; güneşi, yağmuru, toprağı hisseder/yaşar ve açar. Ağaçlar, kuşlar, kelebekler, çocuklar…böyledir hep…

Çocuk oldum bu akşam!..
Her saat yaşam yine.
Her mevsim koşam yine.
Sabah akşam,
ilkbahar sonbahar...
Bana ne!
Neşeyle coşam yine.
Gönlüme sığmayıp
taşam yine...

Adobe Stock tarafından lisanslandı.

Biz bazı yetişkinlerin doğallıktan, asli özden uzak sahte maskelerle, giydirilmiş kişiliklerle özlediği arzuları, umutları da sahtedir. Onlara ulaşamazsak daha az mutsuz oluruz. Onlara ulaşırsak daha çok mutsuz oluruz. Çünkü onlar da sahtedir.

Keyif ve mutluluk şimdide ve andadır. Ömür boyu açgözlülükle kariyer, güç, para için dişini tırnağına takan insanların en mutlu olduğu anlar çalışma hâlindeyken gerçekleşir. Bazıları hedeflerine ulaştıklarında artık tekrar eski mutsuzluklarına dönerler. Kurtulmanın çarelerini ararlar. Takatleri kalmışmışsa yeni hedefler yaratırlar. Tekrar onların peşine takılırlar. Birçoğu karamsarlığa kapılır, mutsuz, huzursuz, öfkeli olur. Çünkü peşinde koştukları şey asıl ihtiyacı oldukları şey değildir. Bu sahte arzulara, hedeflere, umutlara gereğinden fazla önem vermişlerdir.

Temennimiz, eğer hedefimize ulaştığımızda hayal kırıklığına uğruyorsak asli doğamızın neyi arzuladığını sorgulayabilmek olsun. Bu; kendini öğrenmek, kendini keşfetmek, kendini anlamak, kendini bilmek, kendini kabul etmek, kendinle bütün olmaktır.

Bu kadar laftan sonra “Kendimizde, doğallığımızda ne bulacağız?” diye sorarsak cevabımız, "SEVGİ, BİRLİK, AKIŞ, AÇIŞ" olur. Bulanlara saygı ve selam olsun…

Sevgiyle…